Grześ, Rakoń i Wołowiec czyli Tatry wiosną część 2
Sezon wakacyjny ma to do siebie, że strasznie kurczy się czas. Miałam ambitny zamiar prowadzić tego bloga na bieżąco ...no cóż zamiar pozostał jedynie zamiarem😉 ciekawych wyjazdów jest mnóstwo, ale i pracy z przygotowaniem, opracowaniem trasy, wyszukaniem ciekawostek i rzeczy istotnych również. A oprócz wycieczek jest jeszcze tak zwana proza życia ⏰💻📄🐕🐈
W tym poście cofnę się o miesiąc ...do czerwcowego wyjazdu w Tatry. Dzień pierwszy jest tutaj https://andrzejijagoda.blogspot.com/2021/06/wiosenno-zimowy-kozi-wierch-tatry-czesc.html
Dzień drugi:
Dzień drugi ma to do siebie, że boli. Boli dźwięk budzika, kiedy po wysiłku z poprzedniego dnia organizm domaga się snu, boli łydka, udo i parę innych rzeczy przy przemieszczaniu się, boli również świadomość, że dzisiaj wcale nie będzie mniej kilometrów do przejścia ....A jednocześnie nawet przez moment nie pojawiła się myśl, żeby dzisiaj nigdzie nie iść. Jesteśmy w Tatrach tutaj każdy dzień nie spędzony w górach jest dniem straconym. Dość wczesnym rankiem jedziemy przez śpiące Zakopane. Startujemy z Siwej Polany. Taka pora ma dużą zaletę, mianowicie mnóstwo wolnych miejsc parkingowych. Zostawiamy samochód na parkingu tuż koło budki z biletami do Tatrzańskiego Parku Narodowego, przy której, już kłębi się dziki tłum. A tuż za szlabanem za chwilę odjedzie nasze pięć kilometrów mniej !!! (przez część Doliny Chochołowskiej jeździ traktor z wagonikami szumnie nazwany "kolejka Rakoń") . No. muszę przyznać, że w tym momencie Andrzej mocno mi zaimponował szybkością działania. Szczegóły pominę 😂 a w efekcie w momencie znaleźliśmy się w już ruszającym wagoniku zaoszczędzając parę kilometrów dreptania doliną. Niestety, nadszedł moment kiedy trzeba było pozycję siedzącą zmienić na wyprostowaną i ruszyć do przodu.
Otwierające się widoki na okoliczne szczyty uprzyjemniały dość monotonną wędrówkę doliną. I pozwalały skupić się na czymś innym, niż skutki wczorajszego wdrapywania się na Kozi Wierch. Aczkolwiek w plecaku ciągle tkwiły raki, co dawało mi pewność, że dzisiaj również atrakcji nie zabraknie.
Żółty szlak na Grzesia zaczyna się nieopodal Schroniska na Polanie Chochołowskiej. Wcześniej stoi kilka malowniczych bacówek i na skraju polany piękna drewniana kaplica zbudowana z surowych desek i pokryta gontem. Idąc doliną czułam mięsień strzałkowy, piszczelowy, brzuchaty i każdy inny znajdujący się w łydce 😂 boczny, krawiecki i pośladkowy też poczułam jak tylko teren zaczął się lekko wznosić ...
Grześ 1653m
Początkowo szlak łagodnie wspinał się do góry wygodną ścieżką między drzewami. Mimo wczesnej pory, całkiem sporo osób mijaliśmy lub nas mijało po drodze. Im wyżej tym więcej szczytów było widać.
Andrzej jak zwykle był niezastąpiony przy identyfikacji poszczególnych widoków. Z jego wiedzy nie ja jedna korzystałam 😉, bo często turyści widząc a raczej słysząc kogoś kto wie o czym mówi, pytali się o przebieg trasy tej lub innej.
Cały czas myśląc w duchu, że wyjdę tylko na Grzesia i żadna siła nie zaciągnie mnie dalej, pokonywałam kolejne metry. A od skrętu na Przełęcz Bobrowiecką ścieżka zaczyna się piąć ostro w górę. Po kilkunastu minutach wchodzimy w piętro kosodrzewiny. Najczęściej kiedy wydaje mi się , że już zaraz będzie szczyt to okazuję się, że to tylko pierwszy wierzchołek a ten właściwy jest jeszcze dalej i jeszcze wyżej. I jest wreszcie szczyt. Szybkie zdjęcie pod tablicą, kiedy tylko zwolni się miejsce i można odpocząć.
Tylko dziwne....bo zmęczenie jakby znikło. Przestaję pamiętać o bolących mięśniach...nawet przychodzi mi do głowy, że ten Rakoń to może nie tak daleko, wysokość już mamy zrobioną...szkoda schodzić. Ale ta wielka kopuła Wołowca, widoczna w oddali to absolutnie nie. Wykluczone. Daleko, wysoko, trzeba zejść do przełęczy i potem znowu do góry...i jeszcze ten śnieg, którego tam pełno. No, może jeszcze wejdę na tego Rakonia, żeby Andrzej nie myślał, że taka cienka jestem 😉
Rakoń 1897 m
Na Rakoń prowadzi niebieski szlak, bardzo przyjemną granią, wśród kosodrzewiny.
Raz jest trochę w dół, drugi raz lekko w górę ale nawet się tego nie zauważa, bo wokół piękne szczyty. Jeszcze, gdzie nie gdzie, w żlebach leży całkiem sporo śniegu co kontrastuje z temperaturą iście letnią.
Jesteśmy na Rakoniu. Jakoś tak szybko i nieodczuwalnie. Czuję niedosyt.
Spoglądam na Wołowiec. Wielka kopuła, na którą prowadzi szlak przez ogromne płaty śniegu. Wracać się ?? Stąd ? Na Grzesia? Tam już byłam 😀. Idziemy do przodu. Jest jeszcze opcja zejścia przed Wołowcem do Wyżniej Doliny Chochołowskiej.
Wołowiec 2062 m
Schodzimy na długą przełęcz Zawracie. W dużej części jest pokryta grząskim śniegiem.
Cały czas widzę ludzi mozolnie wspinających się na szczyt Wołowca, po takim samym śniegu. Zaczyna być trochę trudniej. I oczywiście już nie ma mowy, żebym odpuściła. Z dziką radochą wykorzystuję wczorajsze doświadczenie nabyte na Kozim Wierchu i bez trudności i stresu pokonuję podejście na Wołowiec.
Potężny Wołowiec króluje nad trzema dolinami; Chochołowską, Rohacką i Jamnicką i na wszystkie cztery strony rozciągają się fantastyczne górskie panoramy. Najbliżej ostra grań Rohaczy. No, cóż po nacieszeniu oczu widokami, trzeba wracać.
Widoki z WołowcaŚliski, rozmiękły śnieg i wystające spod niego miejscami kamienie sprawiał trochę trudności przy schodzeniu. Ale to było nic w porównaniu z zejściem do Wyżnej Doliny Chochołowskiej zielonym szlakiem ...Zejście szlakiem to w tym wypadku przenośnia. Owszem jest tam szlak, jednak na chwilę obecną był on przykryty ogromnym płatem śniegu na baaaardzo stromym zboczu i wyglądał mocno lawinaście. Trochę udało się zejść trawiastym zboczem, na którym już słońce wytopiło śnieg. A resztę stromizny po śniegu na mocnym hamulcu 😁 Sporo osób siadało na mało szlachetnej części ciała i po prostu zjeżdżało w dół po mokrym śniegu. Nam udało się pokonać zbocze w klasycznym stylu czyli na nogach 😉 a raki w tym czasie spokojnie odpoczywały sobie w plecaku ...Nie, żebyśmy o nich nie pamiętali (mają swój ciężar) ale po prostu przy takim przekładańcu raz trawa, raz śnieg nie było sensu bawić się z ich zakładaniem.
Po zejściu w granicę kosówki, czekała na nas niespodzianka. Krokusy. W czerwcu! To wyjątkowo długo zalegający w tym roku śnieg, sprawił, że rośliny, które powinny pojawić się kilka tygodni wcześniej, dopiero teraz miały szansę zakwitnąć.
Komentarze
Prześlij komentarz